Hiljade ljudi zatvorilo je oči kada je američki hirurg Majkl De Bejki iz Hjustona u operacionoj sali Druge hirurške klinike u Beogradu malenom automatskom testerom presjekao grudnu kost svom pacijentu.
Dogodilo se to 19. jula 1967. godine tačno u 15.20 sati. Bila je to deveta po redu operacija srca u Jugoslaviji ovog vrhunskog stručnjaka ali prva koju je direktno prenosila – televizija. Već tada svjetski poznat američki ljekar za svojih 58 godina života izveo je čak 12.000 vrlo složenih operacija na ljudskom tijelu.
Njegove operacije na srčanim zaliscima, krvnim sudovima i zamjene aorti predstavljale su ono vrijeme vrhunski domet najteže, najrazvijenije hirurgije – operacije srca.
Doktor je na beogradsku kliniku došao već oko osam sati. Prvi zahvat koji je obavio se završio negdje prije 12 sati, a desetine poznatih beogradskih hirurga imalo je priliku da interno preko ekrana prati operaciju koja im nije bila nepoznata ali je u izvođenju ovog vrsnog doktora trajala znatno kraće nego inače.
Privilegiju da prate prenos drugog zahvata, koji se odigrao popodne istog dana, imali su ne samo Jugosloveni već preko Evrovizije i ljudi širom Evrope: u Italiji, Francuskoj, Danskoj i Norveškoj. Tok operacije u TV studiju komentarisao je ugledni beogradski hirurg dr Borislav Vujadinović.
Dr De Bejki je tog vrelog julskog dana, uz prisustvo širokog auditorijuma, pacijentu starom 33 godine koji je imao oboljeli zalistak, ugradio vještački.
Operacija je, kao što se i očekivalo, protekla u najboljem redu, a na stolu je bio Božidar Ilić iz grada Svetozareva, kako se tada zvala današnja Jagodina, koji je odmah nakon zahvata razgovarao sa ljekarima.
Drugi pacijent, koji je pod De Bejkijev skalpel došao kasno popodne, bio je upravnik pozorišta iz Petrovca na Mlavi, Trifun Jovanović, star 38 godina.
Kako su pisali beogradski mediji, dr De Bejki radio je u ono vrijeme posao koji je bio rizičniji od ljudskog ljeta u kosmos.
On je virtuozno pred televizijskim kamerama operisao srce ne pokazujući ni trunku uzbuđenja.
Osrednje visine, povijenih leđa, mršav djelovao je vrlo slabašno i umorno, ali pod njegovom hirurškom palicom u sali je sve išlo kao po loju.
Po slijetanju na aerodrom u Surčinu domaćin dr Vojislav Stojanović mu je ponudio u znak dobrodošloce čašu rakije. Odbio je piće i uputio se pravo na kliniku da odabere pacijente za operaciju. Kod De Bejkija nikada nije bilo vremena ni za šta drugo, osim za predan rad.
Direktni TV prenosi se u svijetu sve više praktikuju – rekao je doktor De Bejki na konferenciji za novinare posle operacije.
Dostignuća ljudskog uma u elektronici omogućavaju da svi ljudi vide domete svih stvaralaca u svetu. Gledanje prenosa iz hirurške sale podiže takođe i vjeru ljudi u rad ljekara, mijenja njihov odnos prema zdravstvenoj kulturi i u svakom smislu je vrlo koristan.
Tako je hiljade ljekara širom sveta moglo da vidi kako rade njihove kolege. Profesor De Bejki putovao je sa svojom ekipom hirurga, koju su činili vrhunski specijalisti medicine, ali i instrumentari.
Beogradska štampa pozabavila se tih dana i njegovim životom, pa su čitaoci mogli da saznaju i da je započevši hiriršku karijeru, kao ljekar na specijalizaciji, doživeo automobilsku nesreću. Tada su mu saopštili da je njegova hirurška budućnost propala i da je u potpunosti izgubio desnu ruku.
Mladi hirurg se, međutim, sa tim nije saglasio. Povezali su mu tetive i mišiće i rekli: “Nikada nećete biti hirurg”. Ali, za samo nekoliko meseci svi su bili demantovani. On je bio uporan, svakodnevno je vježbao i njegovi prsti su vrlo brzo bili opet potpuno u funkciji.
Posle operacija, u beogradskom hotelu Metropol održana je konferencija za novinare. Na pitanje znatiželjnih novinara da li je tačno da radi 20 sati dnevno, odgovorio je potvrdno, a na potpitanje kada onda spava kao iz topa je rekao: “Kada mi se ukaže prilika”.
Tako je odmah i odbio poziv da posle zahvata u Beogradu tri dana odmori u Herceg Novom, jer kako je naveo “ne može da odmara dok ima još toliko problema u hirurgiji”.
“Tornado iz Hjustona” kako su ga nazvali pripadnici sedme sile je u Beograd došao ne samo sa svojom medicinskom ekipom, već je donio čak 50 sanduka medicinske opreme.
Tokom desetodnevnog boravka u Jugoslaviji operisao je 10 pacijenata, a pravo iz naše prestonice žurio je dalje na već zakazanu operaciju u Hjuston